ΣΚΙΑΘΟΣ πρωτη γνωριμια

Σκιάθος, το νησί του Παπαδιαμάντη Εαν ειστε απο αυτούς που θεωρούν ότι η πρώτη εντύπωση ενός τόπου μπορεί να καθορίσει την έκβαση των διακοπών τους, τότε μπορείτε να δικαιολογήσετε τη συνήθεια που έχω να τρέχω στην πρύμνη των καραβιών όταν φτάνω σε κάποιο λιμάνι, για να δω, αφ' υψηλού, το μέρος που επισκέπτομαι. Αυτό, λοιπόν, έκανα μόλις έφτασα στη Σκιάθο, μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα την «συναντούσα». Πρώτη εικόνα, πρώτη φωτογραφία. Μπροστά μου, η Χώρα απλώνεται αμφιθεατρικά πάνω στον καταπράσινο λόφο, με τις κεραμιδένιες σκεπές των κτιρίων να τραβάνε αμέσως το βλέμμα. Κατά μήκος του λιμανιού, τα δεκάδες καφέ και εστιατόρια να είναι σχεδόν γεμάτα από κόσμο και στα αριστερά μου να προβάλλει το Μπούρτζι, ένα μικρό νησάκι που είναι κυριολεκτικά καλυμμένο από πεύκα. Αυτή ήταν και η πρώτη μου, εξ' αποστάσεως, επαφή με τη Σκιάθο. Το καράβι έχει δέσει πλέον και εγώ, με τη φωτογραφική μου μηχανή ανά χείρας, είμαι έτοιμος για να ανακαλύψω τις ομορφιές -και όχι μόνο- αυτού του τόπου. ΕΞ ΕΠΑΦΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ Αφού πήρα τις απαραίτητες οδηγίες και κατευθύνσεις από τον δήμαρχο της Σκιάθου, Νικόλαο Πλωμαρίτη, ο οποίος χωρίς δεύτερη σκέψη μου προσέφερε τη βοήθειά του απλόχερα, ξεκίνησα την περιήγηση μου από τη Χώρα, η οποία είναι και το μοναδικό χωριό του νησιού. Όπως είναι φυσικό, αποτελεί το εμπορικό κέντρο της Σκιάθου και εκεί μπορεί να βρει κανείς τα πάντα. Από τράπεζες και εμπορικά μαγαζιά μέχρι εστιατόρια και κέντρα διασκέδασης. Η παραθαλάσσια πλευρά της Χώρας διαιρείται σε δύο περιοχές. Στο παλιό και το νέο λιμάνι. Το Μπούρτζι είναι, ουσιαστικά, το φυσικό σύνορο που χωρίζει τα δύο λιμάνια. Πάνω στο Μπούρτζι βρίσκεται το πολιτιστικό κέντρο της Σκιάθου, στο οποίο διοργανώνονται συναυλίες, παρουσιάζονται θεατρικές παραστάσεις και εκθέσεις, υπό τη σκιά των πεύκων και το βλέμμα του μεγάλου Σκιαθίτη συγγραφέα, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του οποίου η προτομή στέκει στην είσοδο του μικρού νησιού. Το παλιό λιμάνι είναι από τα πιο γραφικά μέρη της Σκιάθου. Από εκεί ξεκινάνε μικρά βαπόρια για ημερήσιες κρουαζιέρες, για το γύρο του νησιού και για τη γειτονική Τσουγκριά. Ανατολίτικο χρώμα προσθέτουν στο παλιό λιμάνι τα πολύχρωμα τεράστια μαξιλάρια, που είναι απλωμένα στα σκαλάκια μπροστά από τα καφέ-μπαρ που υπάρχουν εκεί. Η ιδέα του να κάθεσαι σε αυτές τις μαξιλάρες και να πίνεις το κοκτέιλ σου δεν με άφησε ασυγκίνητο. Βολεύτηκα λοιπόν στις μαξιλάρες του Casablanca και ήπια το Mojito μου σαν άλλος σεΐχης. Μόνο που αυτή η μικρή απόλαυση κράτησε λίγο, διότι είχα και δουλειά να κάνω. Περιπλανήθηκα για λίγη ώρα στα στενά σοκάκια της Χώρας και αφού χάζεψα τις βιτρίνες στην οδό Παπαδιαμάντη, που βρίσκονται τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα, και πέρασα από το σπίτι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, πλέον μουσείο, κατηφόρισα στο νέο λιμάνι. Εκεί δεν υπήρχε κάτι το ιδιαίτερο παρά μόνο μερικά εστιατόρια, καφέ και γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων. Είναι ένα τυπικό λιμάνι, με αυτοκίνητα να πηγαίνουν πάνω κάτω και ταξιτζήδες να κάνουν «ταρζανιές» και να πιάνουν το μισό δρόμο, λόγω του ότι εκεί βρίσκεται η πιάτσα τους. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχουν και τα παραδοσιακά κάρα με τα πανέμορφα αλογάκια, που τα αφεντικά τους, από βιασύνη να τελειώσουν γρήγορα την κούρσα για να πάρουν άλλη, σου έφερναν στο μυαλό το γνωστό άσμα, «Ο Χάρος βγήκε παγανιά». Από την άλλη, όμως, τους δικαιολογώ που βιάζονται, διότι η τουριστική σεζόν, όπως λένε οι ίδιοι, έχει μικρύνει κατά πολύ και έτσι έχουν λιγότερο χρόνο να βγάλουν τα προς το ζην, μιας και οι περισσότεροι Σκιαθίτες έχουν ως μόνιμη απασχόληση τις τουριστικές επιχειρήσεις. Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό ασχολείται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Απομακρύνθηκα από το νέο λιμάνι με βήμα ταχύ αρχικά, αλλά μετά από λίγα μέτρα σταμάτησα, διότι μου τράβηξαν την προσοχή τα δεκάδες ιστιοπλοικά σκάφη, με τις διαφορετικών χωρών σημαίες, που ήταν αραγμένα στην μαρίνα. Η «απόλυτη φτώχεια». Ζωή και αυτή... να κοιμάσαι σε βάρκα. Εγώ ευτυχώς είχα ένα υπέροχο δωμάτιο στο ξενοδοχείο Εσπερίδες, με θέα στην παραλία Αχλαδιές, το οποίο με περίμενε για να ξεκουράσει το κουρασμένο μου κορμί, γιατί μην ξεχνάτε ότι είχα οδηγήσει και 170 χλμ., από την Αθήνα μέχρι τον Άγιο Κωνσταντίνο, από όπου φεύγουν τα πλοία για Σποράδες. ΔΑΣΟΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ Ήξερα ότι η Σκιάθος είναι από τα πιο πράσινα νησιά της Ελλάδος. Όμως, αυτό που αντίκρισα το πρωί, καθώς ξεκινούσα για την «εξερεύνηση» του υπόλοιπου νησιού, με άφησε άφωνο. Ήταν νύχτα την ώρα που είχα γυρίσει στο ξενοδοχείο και έτσι δεν είχα καταλάβει ότι η Σκιάθος δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ένα κατάφυτο ορεινό δάσος. Και εκεί που είσαι έτοιμος να αρχίσεις να αναζητάς το χιονοδρομικό κέντρο και την καλύτερη ταβέρνα για φασολάδα, ξεπροβάλλουν μπροστά σου υπέροχες παραλίες με ψιλή κάτασπρη άμμο και ψαροταβέρνες «πάνω στο κύμα». Και ειδικά για μας τους Έλληνες, που έχουμε φάει ένα παράλογο κόλλημα με τις Κυκλάδες, που το ψηλότερο δέντρο είναι ο μαϊντανός, καλό θα ήταν να ξανάρίξουμε μια μάτια και στις Σποράδες που μπορούν να μας προσφέρουν κάτι εναλλακτικό. Με τη διάθεσή μου απογειωμένη και το σώμα μου πασαλειμμένο με τριών ειδών αντηλιακά άρχισα να «δοκιμάζω» μία μία τις νότιες παραλίες του νησιού, οι οποίες είναι και οι πιο δημοφιλείς για τους ντόπιους αλλά και τους τουρίστες. Πρώτη «βουτιά» στη Μεγάλη Άμμο, που είναι και η κοντινότερη στη Χώρα. Για το λόγο αυτό είναι και η πιο οργανωμένη, καθώς διαθέτει εκτός από τα κλασικά (ξαπλώστρες, ομπρέλες, water-sports) και ταβέρνες, beach-bars, mini market και ξενοδοχεία. Η παραλία είναι σχετικά στενή με άσπρη άμμο και η θάλασσα δεν βαθαίνει απότομα. Εκεί βρίσκεται και η all day long ταβέρνα «Η Θεσσαλονίκη». Και επειδή ο προνοητικός άνθρωπος «πριν πεινάσει, μαγειρεύει», διάλεξα τα ψαράκια που θα καταβρόχθιζα αργότερα, για να μου τα κρατήσουν και συνέχισα για τη δεύτερη «βουτιά». Αφού προσπέρασα την παραλία του Βασιλιά και τις Αχλαδιές, βγήκα από τον κεντρικό δρόμο με κατεύθυνση προς το νότο και τον ήσυχο κόλπο της Καναπίτσας. Βλέποντας από ψηλά την Καναπίτσα σιγουρεύτηκα ότι καμία παραλία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις άλλες. Όλες είναι πανέμορφες με γαλαζοπράσινα νερά και κατάλευκες αμμουδιές. Και εκεί θα βρείτε καφέ, ξαπλώστρες και water-sports αλλά για πιο χαλαρές καταστάσεις. Επόμενη στάση, η παραλία του Βρομόλιμνου για να δροσιστώ με ένα χυμό πλάι στο κύμα στο Porto Paradiso και γραμμή για τις Κουκουναριές, την πιο δημοφιλή παραλία του νησιού. Οι Κουκουναριές είναι προστατευόμενος υδροβιότοπος, λόγω του πευκοδάσους που υπάρχει εκεί και της λιμνοθάλασσας Στροφυλιά. Ακόμη, είναι η νούμερο ένα επιλογή των νέων για μπάνιο. Ίσως και να έτυχε, αλλά εκεί συνάντησα τις πιο ωραίες γυναίκες του νησιού. Επειδή όμως δεν μου έδιναν καμία -μα καμία- σημασία, πήρα των ομματιών μου και έφυγα για την Μπανάνα που βρίσκεται ακριβώς από πίσω από τις Κουκουναριές. Εκεί τελειώνει και ο κεντρικός δρόμος μήκους 14 χλμ. Για να φτάσετε στην παραλία, θα χρειαστεί να καλύψετε μια απόσταση περίπου 500 μέτρων χωματόδρομου. Δίπλα από την Μπανάνα υπάρχει και η Μικρή Μπανάνα που είναι παραλία γυμνιστών. Είχε πάει μεσημέρι και έπρεπε να επιστρέψω, γιατί είχα ένα ραντεβού με τα ψαράκια που λέγαμε νωρίτερα και το απόγευμα είχα να πάω στο θρυλικό Κάστρο. ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΟΡΡΑ Ξεκούραστος και φαγωμένος, τράβηξα το δρόμο προς το Κάστρο, που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του νησιού, κάνοντας πρώτα μία στάση στη Μονή Ευαγγελίστριας -χτισμένη στα 1700- για να θαυμάσω το καθολικό και τα ημιερειπωμένα κελιά που διασώζονται μέχρι σήμερα. Η διαδρομή από τη Μονή έως το Κάστρο είναι χωματόδρομος για αυτό να είστε πολύ προσεκτικοί στην οδήγησή σας. Το Κάστρο ήταν πριν πολλά χρόνια η Χώρα της Σκιάθου, καθώς οι Σκιαθίτες είχαν μεταφερθεί εκεί για να προστατευθούν από τους πειρατές. Χτισμένο πάνω σε έναν απόκρημνο βράχο ήταν το τέλειο σημείο, για τους κατοίκους που έζησαν εκεί για περίπου 5 αιώνες, να μπορούν να δουν από μακριά τον εχθρό. Είναι ένα από τα πιο αξιόλογα μνημεία των Σποράδων και πρέπει να το επισκεφθείτε οπωσδήποτε όταν πάτε στη Σκιάθο. Η μέρα μου είχε τελειώσει και η φωτογραφική μου είχε γεμίσει. Αλλά η νύχτα είχε μόλις αρχίσει και ήταν ώρα για να διασκεδάσω και εγώ λιγάκι. Τα clubs που βρίσκονται στον παραλιακό δρόμο προς αεροδρόμιο ήταν ανοιχτά και έπρεπε να τα τιμήσω με την παρουσία μου. Ξεκίνησα από το Kahlua, λίγο μετά στο BBC και καρφί για Pink Cadillac. Και πάλι από την αρχή. Τρομερή βραδιά, με πολύ χορό και άφθονο αλκοόλ. Η Σκιάθος επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις στους επισκέπτες της, και εγγυώμαι ότι κανείς δεν θα φύγει παραπονεμένος .